Ἡ μουσική ἐστὶν τέχνη συγκεῖται ἠχὴς ἢ φώνης διὰ χρόνου φαινεῖται. τών τῇ φώνῃ μέρων εἰσίν ὁ τόνος (αὐτίκα ἠ μελῳδία τε καὶ ἡ ἁρμονία), ὁ ῥυθμός (αὐτίκα ἡ φόρα τε καὶ τὸ μέτρον), τὸ σύστημα, καὶ τὴς φώνης ἴδιοι, οἷος χροιά, φθεγγεῖσθαι, πλῆθος τε καὶ ὑφή.
Τό δε σύγγραμμα, ἡ πρᾶξις, ἡ δύναμις, τε καὶ ὁ τῆς μουσικῆς λόγος κατὰ τῶν παντοιῶν τὴν παιδείαν καὶ τήν τῶν ἀνθρωπῶν εἰσίν. Ἡ μουσικὴ διέρχειται πάρα τὼν ἀκριβῶς συστήμικων ἔργων καὶ τῆς πραξίτων εἰς αὐτοσχεδιαζεῖται ἤ την εἰκαῖας μόρφας. Ἡ μουσική ἱκανοί τασσεῖσθαι εἰς τοὶς γένοις τε καὶ ὑπογένοις, καίπερ αἱ της διάταξιδα γράφαι τε και αἱ συγγένεια μεταξύ οἱς τῆς μουσικῆς γένοις πολλάκις ἀμφισβητήσιμοι καὶ ἄδηλοι εἰσίν. Εντός «αἱ τεχναι», ἡ μουσική ὡς τε ἡ της πραξις τέχνη, ἡ καλὰ τέχνη ἱκανοί, και ἡ της φώνης τέχνη τασσεῖσθαι.
Ἡ γνώμη τῆς μουσικῆς ᾖ τε αἰσθετική, τεχνική, εἰς τινά φαινόμενον, εἰς τὸν τέλον καὶ τὰ θεῖα, καὶ πρὸς τὼν πόλυς τεχνίτων οὐδὲν ἄλλο πλὴν ὄργανον πρὸ τὸυ μαθήματι.